تا کی آخر چو بنفشه سر غفلت در پیش؟
این روزها که فضای مجازی پر شده از واکنش‌ها به خبر اخراج دکتر آرش اباذری و دکتر محمد فاضلی از دانشگاه، به ناگاه یاد سخنرانی دکتر گلشنی در سال ۹۶ افتادم.
سخنرانی‌ای که آقای دکتر گلشنی، آن را وصیت‌نامه‌ی خود نامید. معمولا انسان‌ها ارزشمندترین حرف‌های خود را در وصیت‌نامه‌شان می‌زنند.
پیشنهاد می‌کنم شما نیز این چند دقیقه را تماشا کنید و اگر علاقه داشتید ویدیوی کامل این سخنرانی را از اینجا ببینید.
داشتم این فیلم را مرور می‌کردم و سوالاتی که در ذهنم می‌گذشت:
واقعا مقاله‌محوری چه تاثیری در رشد کشور داشته؟
اضافه شدن این مقالات چه نیازی را از کشور برطرف کرده است؟
چرا قدر نیروی انسانی را نمی‌دانیم و معیار جذب در دانشگاه‌ها مقاله است؟!
اصلا آموزش عالی در کشور ما چه مسیری را طی می‌کند؟
فکر می‌کنم همان که دکتر گلشنی گفت: دانشگاه واقعا در خطر سقوط است!
نمی‌دانم! تخصصی هم ندارم! ولی آنچه که امروز در اطراف خودم و در جامعه‌ی دانشجویی پیرامونم می‌بینم، این است که تحصیلات عالی به ابزاری برای فرار از ایران تبدیل شده و آنان که به دنبال کار کردن در ایران هستند نیز به سمت مهارت‌آموزی رفته‌اند؛ چرا که در دانشگاه‌های ایران مهارت‌های لازم برای کار آموزش داده نمی‌شود و یا بهتر بگویم: این مهارت‌ها کاربردی ارائه نمی‌شود!
فکر می‌کنم تا چند سال بعد شاهد کاهش محصلان دانشگاهی و افزایش مهارت‌آموزان خواهیم بود. و خب؛ جبران این نقص نظام آموزشی هم می‌افتد گردن موسسات آموزشی خصوصی و دکانی ایجاد می‌شود برای چاپیدن ملت و فروختن دوره‌های پر رنگ و لعاب آموزشی به آنان!
امیدوارم برخی هرچه زودتر از خواب غفلت بیدار شوند! حال نظام آموزشی ایران اصلا خوب نیست! چه در سطح عالی و چه در سطح متوسطه.
بگذریم…
راستش اول می‌خواستم راجع به دغدغه‌ی اصلی دکتر گلشنی که در این سخنرانی مطرح شد بنویسم: «جای خالی علوم انسانی در جامعه‌ی مهندسی»
اما خب ماجرای اخراج اساتید کار را به اینجا کشاند.
دوست دارم در نوشتار بعدی در خصوص سگ‌های تربیت‌شده بنویسم…